Krumpaður álpappír innan á herbergisgluggum slekkur á sólinni og býr til örþunnt garðlag. Öðrum megin brenna logarnir en handan þynnunar svífur myrkrið milli grannra ljósstauta. Af hugsæld og glettni hafa öndunarholur veggopsins verið fylltar með álpappír. Í pappírnum hafa myndast hvítir demantar eða harðgert stjörnugras sem virðast andstæða sjálfs sín: við fyrstu sýn er þetta harðgert efni en þegar betur er að gáð, í kenjóttri rökkurmyndinni, er þetta óefniskennd tálsýn. Það er eitthvað á þá leið sem best er að lýsa harðlendri Miðnesheiðinni, þar sem Reykjanesbæ og Flugstöð Leifs Eiríkssonar er að finna, en þeir sem þar dvelja eru staddir á einhverskonar glætu: í efniskenndri veröld þar sem renna saman landfræðilegt rými og menningarleg viðfangsefni. Hernaðuppbyggingin á svæðinu á tímum kalda stríðsins staðsetti “landráðaskagann” (Reykjanesið) mitt á milli stórveldanna tveggja, Sovétríkjanna gömlu og Bandaríkjanna. Í kjölfarið var svo opnað fyrir óefnislegri menningu ungrar æsku, þessa ómótaða leirs, sem litið var á sem vonarglætu pólitískra hugsjóna og botnlausrar neysluhyggju. Harðlend Miðnesheiðin framkallar þannig ljósmyndalegar hugrenningar bæði ljóss og myrkurs – þar sem fléttast saman tilbúið myrkur óttans sem skýtur stjörnugrasi glætunnar á loft. Seigrennandi og slímug augun venjast myrkrinu og stjörnubirtunni, svo allt virðist gegnsætt og æskulega bjartur heimur. Í þeirri veröld, sem er ung og ný, eru tölur sem huliðshjálmur myrkursins. Þyrnóttar tölur óma barnslegri röddu sem væru himneskir herir skynseminnar – og vonarglætunnar. Innan í þessum sýndarheimi bernskunnar býr hins vegar ósýnilegt fælingarkerfi kalda stríðsins eða galdrakver, talnasæring, sem brennir hold og afskræmir hvað sem fyrir verður í sprengjuflugi. Þegar talnakerfið verður þannig að sprengjukerfi þyrlast upp ógnir og í myrkrinu standa eftir dauðar minjar; fisléttur pappír er minnir á risastórar húðflögur sem hleypa í gegnum sig veruleikanum á bakvið særingarnar. Þannig er hægt að líta á ljósbrigðin í stökkum teikningapappírnum sem einhverskonar afhjúpun í krumpaðri heiftarreiði. Krump eða eyðilegging á sléttum yfirborðum verða að fingraförum tilfinninganna, sálarástands,pólitískra aðgerða. En sú reiði verður alltaf óskynsamleg, andstæð þeim rökrétta veruleika talnanna, þeirrar einlægni sem hljómar úr barka sérhvers barns - glætu nýs dags. Það er því við þessar aðstæður sem þrívíð töfravirkni mannsins framkallast í stjörnuskotnu myrkrinu: hann brýst fram í þessum þunnskornu upplýstum rúnaristum, krumpuðum veruleika ógna og efnisleysis í áþreifanlegri gerningaþoku. Verkin reynast því ekki glætur gleðinnar einnar heldur illvígar dreprúnir, tortímingastafir eða forarþrær hins illa. Á sama tíma eru verkin framkölluð ljósmynd af manninum og þess sem hann getur orðið.

Sigurjón Baldur Hafsteinsson

Crumpled aluminium foil covers the windows on the inside switches off the sun and creates a thin layer. On one side the flames burn but beyond the membrane darkness floats between narrow light beams. With teasing playfulness the breathing holes of the wall openings have been filled in with aluminium foil. In the foil white diamonds are created or hardy star grass that appears to be in conflict with itself: On first impression this is a robust material but as one gets a closer look, in the erratic twilight, it becomes clear that this is an immaterial illusion. Something along those lines best describes the rugged terrain of Midnesheidi where Reykjanesbaer and Leifur Eiriksson airport are to be found, but those who dwell here are positioned in some sort of a flicker: In a material world where geographical space and cultural topics merge. The militarization of the area during the time of the Cold war placed the “high treason peninsula“(the Reykjanes) smack in the middle of the two superpowers, the old Soviet Union and the United States. What followed was the opening up of the more immaterial culture of youth, it‘s unformed clay was looked upon as a flicker of hope for political idealism and bottomless consumerism. In a sense the harsh Midnesheidi develops photographic trails of thought both of light and dark- where a manmade darkness of fear is intertwined with the star grass’s reverberating flickers of light. Mucous the eyes slowly watering adapt to the dark and starlight so that everything appears transparent and a youthful bright world comes to light. In a world, that is young and new, numbers can be seen as an invisibility cloak of darkness. Thorny numbers resound in a childish voice as though they were heavenly armies of sensibility-and a flicker of hope. Within this illusory world of childhood resides the invisible terror system of the cold war or a book of magic, exorcism by numbers that burns flesh and disfigures whatever gets in the path of the dropping of bombs. When a number system is turned into a bombing system threats swirl up and in darkness dead remains are left behind; flimsy paper that calls to mind enormous flakes of skin through which reality behind the exorcism can be glimpsed. In such a way the changes in light on the brittle drawing paper can be seen as a sort of unveiling in a crumpled rage. The crumpling or destruction of smooth surfaces turns into fingerprints of the emotions, a state of mind for political action. But such fury will always be unwise, in opposition to the logical reality of the numbers, the sincerity that sounds from the throat of each and every child - the flickering light of a new day. It is therefore under these conditions that the three-dimensional magic of man is developed in the star-studded darkness: It is expressed by the thinly sliced illuminated inscriptions of runes, a crumpled reality of threats and immateriality within a tangible invoked fog. The work therefore conveys not the flicker of joyfulness alone but also evil murderous runes, letters of destruction or mud drains of evil. At the same time the work brings out developed photographs of man and of what he can become.

Sigurjón Baldur Hafsteinsson
Translation; Didda Hjartardóttir